Δημοσιεύθηκε στο EpiDexia.blog, 2.5.2020
Δεν υπάρχει λόγος να αρχίσω από τα προφανή: Στην παραπάνω φωτογραφία από τις συγκεντρώσεις της Αριστεράς την εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα θα επανέλθω αργότερα. Για την ώρα θα ήθελα να υπενθυμίσω ένα άλλο περιστατικό που συνέβη τον περασμένο Σεπτέμβριο: Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έβγαλε ψήφισμα που καταδίκαζε τα πολιτικά άκρα, τόσο τον φασισμό όσο και τον κομμουνισμό, με αφορμή μια επέτειο από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το υπερψήφισαν 535 ευρωβουλευτές, δηλαδή σχεδόν το σύνολο των ευρωπαίων. Μεταξύ των ελάχιστων αρνητικών ψήφων (66 κατά, 52 λευκών) βρέθηκαν σχεδόν όλες(!) οι ψήφοι των Ελλήνων ευρωβουλευτών, περιλαμβανομένων μάλιστα και κάποιων της Νέας Δημοκρατίας! Για το περιστατικό δεν χρειάζεται να επεκταθώ επειδή τα πνεύματα στη συνέχεια οξύνθηκαν, όμως δεν μπορώ παρά να σημειώσω ότι μεταξύ των επιχειρημάτων της αρνητικής ψήφου ήταν ρητά ο «σεβασμός στους συναδέλφους των ευρωπαϊκών κομμουνιστικών κομμάτων».
Στην Ελλάδα η Αριστερά απολαμβάνει μια ιδιαίτερη ασυλία. Αριστεροί επιχειρηματίες (περιλαμβανομένων «επίσημων» εφημερίδων) δεν πληρώνουν τους υπαλλήλους τους ή αναλαμβάνουν αμφισβητήσιμες επιχειρηματικές κινήσεις, όμως σπάνια τραβούν την προσοχή – και σίγουρα όχι τόσο όσο οι αντίστοιχοί τους δεξιοί. Έχουμε απομείνει το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος με πολιτική, αριστερή, τρομοκρατία εν έτει 2020 και ενώ όλη η υπόλοιπη Ευρώπη έχει απομακρυνθεί από αυτήν εδώ και τουλάχιστον τριάντα χρόνια, εδώ τους τρομοκράτες υπερασπίζονται σε δικαστήρια και στη Βουλή βουλευτές και υπουργοί. Είμαστε το μοναδικό ευρωπαϊκό κράτος με κατεστραμμένα πανεπιστήμια εξαιτίας αριστερών δράσεων όμως επιμένουμε είτε να κλείνουμε τα μάτια είτε, στην καλύτερη περίπτωση, να λαμβάνουμε το φαινόμενο ως δεδομένο και να προσπαθούμε να το παρακάμψουμε. Και τώρα, χτες στην πλατεία Συντάγματος είχαμε κατάφωρα παράνομο εορτασμό εργατικής Πρωτομαγιάς εν μέσω απαγόρευσης κυκλοφορίας και η ελληνική πολιτεία απλά κούνησε το κεφάλι με κατανόηση.
Απολαμβάνει κανείς άλλος παρόμοια ασυλία στην Ελλάδα σήμερα; Ναι, η Εκκλησία. Και εκεί συχνά προτιμούμε να μην κοιτάξουμε το πρόβλημα στα μάτια. Όμως, εκεί τουλάχιστον, ακριβώς επειδή είναι εντοπισμένο πρόβλημα, τόσο η κυβέρνηση όσο η ίδια η Εκκλησία αλλά τελικά και καθένας από εμάς κάνει ό,τι μπορεί για να το αντιμετωπίσει. Για παράδειγμα, κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού οι εκκλησίες, μετά από πολλές προσπάθειες και όχι χωρίς παρατράγουδα, παρέμειναν κλειστές. Να σημειωθεί άλλωστε ότι δεν επιτράπηκε η προσέλευση στους πιστούς τη Μ. Εβδομάδα ούτε με μάσκες και επισημειώσεις στο έδαφος που να σταθεί καθένας τους, επομένως Αριστερά – Εκκλησία, 1-0.
Αφού σημειώσαμε τα παραπάνω μπορούμε τώρα να γυρίσουμε στην παραπάνω φωτογραφία. Σε μένα η φωτογραφία δεν θυμίζει σοβιετία ή Βόρεια Κορέα αλλά αποτελεί έμπρακτη απόδειξη ότι η Αριστερά είναι περισσότερο από οτιδήποτε άλλο θρησκεία. Δεν αποτελεί πολιτική παράταξη ούτε φυσικά πολιτικό κόμμα, δεν προτείνει πολιτικές λύσεις, δεν επιθυμεί τη δημιουργία πολιτών και την ενεργή συμμετοχή στα κοινά για την εξεύρεση πολιτικών λύσεων. Όχι. Είναι θρησκεία που απαιτεί τυφλή αποδοχή και υπακοή στο δόγμα, τυφλή υποταγή και πειθαρχία στον οργανισμό που διακινεί και διαμορφώνει το δόγμα, απώλεια της προσωπικής και ατομικής αξιοπρέπειας υπέρ ενός ανώτερου σκοπού. Οι άνθρωποι που καταδέχτηκαν να τοποθετηθούν σε προσημειωμένες θέσεις φορώντας μάσκες ώστε να επιτύχουν έναν στόχο δεν είναι ανεξάρτητα σκεπτόμενοι πολίτες. Είναι πιστοί, και μάλιστα φανατικοί. Ο χριστιανισμός στηρίχτηκε σε τέτοιους για να επικρατήσει σε ένα εχθρικό ή αδιάφορο περιβάλλον – κάποιοι ήταν στυλίτες ή πήγαν να ζήσουν στην έρημο. Οι σύγχρονοι αντίστοιχοί τους δεν συναντώνται σήμερα μόνο στα μοναστήρια και στις σκήτες αλλά και στην πλατεία Συντάγματος, την Εργατική Πρωτομαγιά του 2020.
Η κατανόηση της πραγματικής φύσης της Αριστεράς στην Ελλάδα είναι απαραίτητη, επειδή ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό φάσμα αριστερά του κέντρου προσδιορίζεται από τη σχέση καθενός, ατομικά και συλλογικά, με το ΚΚΕ. Η ελληνική Αριστερά προέρχεται άμεσα ή έμμεσα από το ΚΚΕ, δεν είναι δηλαδή σοσιαλδημοκρατική: Ας μην ξεχνάμε ότι πριν λίγες δεκαετίες ο ΣΥΡΙΖΑ λεγόταν «ΚΚΕ Εσωτερικού» και ότι όλα τα ιστορικά στελέχη του προέρχονται από αυτόν τον χώρο. Η ιδεολογία αυτού του χώρου πάλι συγγενεύει όχι με τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της Βόρειας Ευρώπης (πχ. Γερμανίας) αλλά με τον Ευρωκομμουνισμό της Ιταλίας (και σε κάποιο βαθμό της Γαλλίας). Αυτό άλλωστε, πιο πρόσφατα, αποδεικνύεται με την άβολη σχέση του ΣΥΡΙΖΑ με τα ευρωπαϊκά σοσιαλδημοκρατικά κόμματα στην ευρωβουλή. Εξίσου να μην ξεχνάμε ότι το ίδιο το ΠΑΣΟΚ ήταν «σοσιαλιστικό» κόμμα (εκτός από το όνομά του και με ρητές δηλώσεις του ιστορικού αρχηγού του) και όχι σοσιαλδημοκρατικό, όσο κι αν προσπάθησαν κάποιοι το 1990 να το αλλάξουν. Σε αυτό το πνεύμα, ο κ.Κουτσούμπας χτες είπε ότι η απάντηση στα σύγχρονα προβλήματα είναι ο «Σοσιαλισμός» και επανέφερε το παλιό (Καστοριαδικό) «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα», επιχειρώντας να επανενώσει ένα πολιτικό τόξο πενήντα και πλέον ετών. Οι ρίζες επομένως ολόκληρου του ελληνικού πολιτικού φάσματος αριστερά του κέντρου είναι κομμουνιστικές. Μπορεί κάποιος να αποδέχεται ή να μην αποδέχεται τη χθεσινή εκδήλωση στο Σύνταγμα, αλλά το DNA είναι κοινό. Ο τρόπος σκέψης μοιάζει – μπορεί να διαφέρει στο συμπέρασμα, αλλά οι απαρχές είναι κοινές.