Δημοσιεύθηκε στο EpiDexia.blog, 6.09.2022
Που όμως κάνει το λάθος να μην κατονομάσει ως εχθρούς της Δύσης τους νεομαρξιστές φιλε-λεφτ (libe–left)
Το βιβλίο The War on the West του Douglas Murray (στην Ελλάδα μπορείτε να το βρείτε και εδώ) είναι ένα βιβλίο «πολεμικό»: «Τα τελευταία χρόνια έχει γίνει ξεκάθαρο ότι διεξάγεται γύρω μας ένας πόλεμος: ένας πόλεμος εναντίον της Δύσης. Δεν πρόκειται για πόλεμο όμοιο με τους προηγούμενους, όπου στρατοί συγκρούονταν και νικητές αναδεικνύονταν. Πρόκειται για έναν πολιτισμικό πόλεμο (cultural war), και διεξάγεται ανελέητα εναντίον όλων των Δυτικών παραδόσεων και εναντίον οτιδήποτε καλού έχει προσφέρει ο Δυτικός πολιτισμός».
Το βιβλίο προσφέρει όσα υπόσχεται ο τίτλος του: Μιλά για τον πολιτιστικό (cultural) πόλεμο εναντίον των δυτικών αξιών, για τη διαρκή υπονόμευση της δυτικής κουλτούρας από τον «εσωτερικό» εχθρό της γκρίνιας, της αμφισβήτησης και του μηδενισμού. Δίνει παραδείγματα και επιχειρήματα, κατονομάζει υπονομευτές (ο Noam Chomsky πιο γνωστός σε εμάς) και καταγγέλλει τα κείμενα και τις ιδέες τους. Όπως είδατε, είναι γραμμένο σε πολεμικό τόνο. Δεν επιδιώκει τόσο να αναλύσει όσο να ξεσηκώσει, να δημιουργήσει αντίδραση από τους υπερασπιστές της Δύσης οι οποίοι, για την ώρα, φαίνεται να μην έχουν καταλάβει καλά-καλά τι τους συμβαίνει. (Ομολογουμένως, όμως, πρόσφατα βλέπω και στον Economist καθιερωμένο τον όρο culture wars (βλ. και το σκίτσο), επομένως το βιβλίο σωστά εντόπισε το φαινόμενο.)
Το βιβλίο δεν είναι μεγάλο, καμιά 250αρια αραιογραμμένες (ευκολοδιάβαστες) σελίδες, που διακρίνονται σε λίγα κεφάλαια, καθένα των οποίων επικεντρώνεται σε μια μεγάλη κατηγορία επιθέσεων στη Δύση. Έτσι, το πρώτο κεφάλαιο αντιμετωπίζει το θέμα του ρατσισμού, το οποίο πλέον ο συγγραφέας θεωρεί ότι αφορά τους Λευκούς (άντρες) πολύ περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον, αφού σήμερα πλέον όλες οι (πολιτιστικές) επιθέσεις στρέφονται εναντίον τους, ενώ όλοι οι άλλοι λαοί απαλλάσσονται ως θύματα του «κακού Λευκού». Το δεύτερο κεφάλαιο αφορά την Ιστορία της Δύσης και την ανάγνωσή της ως αποτυχία από τους εχθρούς της Δύσης, ως μια σειρά από αιματοχυσίες και εγκλήματα (εννοείται, που διέπραξε ο παραπάνω «κακός Λευκός άντρας»). Αποφεύγουν έτσι να αποδεχτούν ότι ο σημερινός Δυτικός κόσμος είναι ο καλύτερος που η ανθρωπότητα έζησε ποτέ, ένας κόσμος στον οποίο άλλωστε όλοι θέλουν να μετακομίσουν. Το επόμενο κεφάλαιο μιλά για τη θρησκεία, και τη, γνωστή πλέον σε όλους μας, επίθεση εναντίον του Χριστιανισμού, από τη γιορτή των Χριστουγέννων μέχρι τις εκκλησίες. Το τελευταίο κεφάλαιο μιλά για την ίδια την κουλτούρα, και την προσπάθεια των εχθρών της Δύσης να «κατεβάσουν» πίνακες ή να ακυρώσουν (cancel) καλλιτέχνες που έχουν την ατυχία να είναι θρησκευόμενοι, κρεατοφάγοι, πορτρετίστες βασιλέων και τα σχετικά.
Το βιβλίο είναι, επομένως, χρήσιμο, επειδή συνοψίζει με γλαφυρό τρόπο την πολιτισμική επίθεση στην Δύση που πράγματι έχουν εξαπολύσει οι «εσωτερικοί» εχθροί της. Μπορεί οι ιδέες του να είναι κυρίως αμερικανικές (ο συγγραφέας θεωρεί την Αμερική πλέον «εξαγωγέα κακών ιδεών»), όμως ο απόηχός τους φτάνει ως την Ελλάδα, για παράδειγμα στην επίθεση κατά του Χριστιανισμού (προσοχή, όχι κατά της θρησκευτικότητας, οι άλλες θρησκείες είναι στο απυρόβλητο), στην «ηττοπαθή» και «ντροπιαστική» ανάγνωση της Ιστορίας μας, ή στην επίθεση κατά καλλιτεχνών που δεν ταιριάζουν στο αντι-Δυτικό μοντέλο, που δεν δέχονται δηλαδή να υμνήσουν όλες τις άλλες κουλτούρες και να βρίσουν τη Δυτική.
Όμως, το βιβλίο έχει ένα βασικό πρόβλημα. Ο συγγραφέας διστάζει, ίσως φοβάται, να πει ξεκάθαρα ότι είναι η Αριστερά που υποκινεί και συντηρεί και επωφελείται από την πολιτιστική επίθεση στη Δύση. Η νέο-μαρξιστική παγκόσμια Αριστερά είναι θεμελιωδώς αντι-Δυτική, απεχθάνεται οτιδήποτε Δυτικό. Επιδιώκει να κατεδαφίσει, υπονομεύοντας, τη Δύση, μήπως και έτσι πραγματωθεί η θρησκοληπτική μαρξιστική ουτοπία της τελικής νίκης του προλεταριάτου. Μπορεί ο συγγραφέας να στρέφεται εναντίον της woke ιδεολογίας, όμως αποφεύγει να γράψει ότι είναι οι φιλε-λεφτ (libe-left) νεομαρξιστές Αριστεροί που τη στηρίζουν και τη συντηρούν.
Η επίθεση εναντίον της Δύσης από την Αριστερά είναι διπλή: Από τη μια οι αμετανόητοι πρώην κομμουνιστές σήμερα ταυτίζονται με τα απολυταρχικά καθεστώτα της Ρωσίας και της Κίνας και ονειρεύονται μια πολεμική ρεβάνς στον πόλεμο που έχασαν το 1989. Χαίρονται με τη ρωσική προέλαση στην Ουκρανία και με κάθε νέο πύραυλο που εκτοξεύει η Κίνα. Από την άλλη, οι εξίσου ηττημένοι πρώην ευρωκομμουνιστές (δηλαδή οι Γάλλοι, Γερμανοί και οι Ιταλοί μαρξιστές του 60), και οι επίγονοί τους νεομαρξιστές στην Καλιφόρνια μπορεί να αποφεύγουν σήμερα λέξεις όπως «κομμουνισμός» και «σοσιαλισμός», επειδη γνωρίζουν ότι απωθούν τη μεγαλύτερη μερίδα του εκλογικού τους σώματος, όμως αντί αυτού έγιναν ακραίοι φιλελεύθεροι. Οι ευρωκομμουνιστές του χτες είναι οι σημερινοί φιλε-λεφτ (libe-left). Το μίσος όλων αυτών για τη Δύση είναι απύθμενο, δομικό, στο DNA τους, τους χαρακτηρίζει και καθορίζει κάθε τους ενέργεια (γι αυτό άλλωστε τα φιλε-λεφτ κόμματα σε Ιταλία, Γαλλία και Ισπανία δεν καταδικάζουν τη Ρωσική επίθεση στην Ουκρανία).
Από κοντά βέβαια και οι ακραίοι δεξιοί, οι νέο-φασίστες του alt-right, οι οποίοι εξίσου ονειρεύονται μια πολεμική ρεβάνς εναντίον της Δύσης για τον πόλεμο που έχασαν το 1945. Μπορεί να μην είναι τόσο «θεωρητικοί» όσο οι λιμπε-λεφτ (άλλωστε η θεωρία ταίριαζε πάντα περισσότερο στους ευρωκομμουνιστές) είναι όμως και εκείνοι έτοιμοι να συνεργαστούν με οποιονδήποτε: με Ρώσους ή Κινέζους ή με Βορειοκορεάτες, ακόμα με τους αντιπάλους τους, τους Αριστερούς. Γι αυτό άλλωστε Λεπέν και Μελανσόν συνεργάζονται αρμονικά κατά του Μακρόν. Γι αυτό τα αριστερά και δεξιά άκρα εξανάγκασαν στην Ιταλία τον Ντράγκι σε παραίτηση.
Μένουν επομένως οι δυνάμεις του συνταγματικού τόξου, κεντροδεξιοί και σοσιαλδημοκράτες, να προστατεύσουν τη Δύση από τους νέο-μαρξιστές και τους νέο-φασίστες, από τους libe-left και τους alt-right. Βιβλία σαν κι αυτό που παρουσιάζω εδώ είναι χρήσιμα, επειδή αναδεικνύουν την, ύπουλη, επίθεση και τις υπονομευτικές πρακτικές των εχθρών της Δύσης και την υποκρισία των επιχειρημάτων τους. Δεν βοηθά όμως όταν δεν ονοματίζει το πρόβλημα, όταν δεν σημειώνει τη σύνδεση του ευρωκομμουνισμού με τους libe-left, και το διαχρονικό, αναγκαστικό μίσος της Αριστεράς προς τη Δύση, τον Χριστιανισμό, και την Ιστορία.
Αν υπάρχει πάντως ένα μήνυμα προς τους φιλε-λεφτ και τους alt-right που επιμένουν, παρά τις ιστορικές ήττες τους, να παίζουν παιχνίδια στην πλάτη όλων των ευρωπαϊκών κοινωνιών, είναι ότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι δεν θα επιτρέψουμε να ξανα-υπάρξει ποτέ στην Ευρώπη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.