Δημοσιεύθηκε στο startupper.gr, 23.3.2020

Καλέ μου Startupper τις ιστορίες αυτές τις σκέφτηκα παραπάνω από 2.500 χρόνια πριν. Όμως, καλώς ή κακώς, ούτε η φύση ούτε οι άνθρωποι αλλάζουν. Νομίζω επομένως ότι ακόμα και σήμερα μπορεί να σου φανούν χρήσιμες. Απλά λίγη προσαρμογή χρειάζονται στις δικές σου συνθήκες. Εννοείται ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με συγκεκριμένα πρόσωπα είναι τυχαία και σίγουρα μη ηθελημένη. Αν όμως οι καταστάσεις που σου αφηγούμαι κάτι σου θυμίζουν, τότε θα έχω πετύχει το στόχο μου.

Αυτή την εβδομάδα θα σου εξηγήσω γιατί όσο μεγαλύτερη είναι η απόσταση μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας σου τόσο το χειρότερο για σένα – και επίσης γιατί, αν πρόκειται να κάνεις λάθος, που είναι βέβαιο ότι θα κάνεις λάθος, καλύτερα να αξιολογήσεις τον εαυτό σου παρακάτω παρά παραπάνω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ένας κόρακας κατάφερε κάποτε να αρπάξει ένα κομμάτι κρέας και κάθισε πάνω σ’ ένα δέντρο για να το φάει. Μια αλεπού τον είδε, ζήλεψε, και θέλησε να του το πάρει. Στάθηκε έτσι κάτω από το δέντρο και άρχισε να τον κολακεύει για το παράστημα και την ομορφιά του. Ο κόρακας χαιρόταν, αλλά το φαγητό του εμπόδιζε την ομιλία του. Μετά όμως η αλεπού τον προκάλεσε λέγοντας ότι θα του άξιζε ακόμα και να είναι βασιλιάς των πουλιών αν είχε καλή φωνή. Τότε ο κόρακας, για να δείξει πόσο καλή φωνή έχει, έκρωξε δυνατά αφήνοντας όμως έτσι να του πέσει το κρέας. Η αλεπού έτρεξε, το άρπαξε και του είπε: «Το μόνο που τελικά σου λείπει είναι μυαλό για να γίνεις βασιλιάς όλων των πουλιών».

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ο μύθος είναι προφανές ότι μιλά για την κολακεία και την ανοησία, όμως ας μη μιλήσουμε εδώ για τα προφανή. Καλύτερα νομίζω να σταθούμε για λίγο στην απόσταση μεταξύ της πραγματικότητας και της φαντασίας ώστε να δούμε, αν κανείς την θεωρήσει δεδομένη, πως καλύτερα θα μπορούσες να την διαχειριστείς.

Ποια είναι η πραγματικότητα εδώ; Ότι ο κόρακας είναι ένα απλό πουλί που έτυχε να βρει κάποτε ένα καλό κομμάτι κρέας. Ο κόρακας δεν είναι το δυνατότερο πουλί, ούτε το εξυπνότερο. Δεν πετά μακρύτερα, ούτε ψηλότερα από όλα. Η οικογένειά του δεν κυβέρνησε ποτέ τα πουλιά. Με λίγα λόγια, βασιλιάς των πουλιών δεν δικαιούται να είναι σε καμία απολύτως περίπτωση (σου θυμίζω εδώ ότι η φύση είναι δίκαιη – άγρια, αλλά απολύτως δίκαιη με την αξιοκρατική έννοια του όρου).

Όμως ο κόρακας δεν αξιολόγησε σωστά την κατάστασή του. Ενδόμυχα πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι ο βασιλιάς όλων των πουλιών. Αν δεν το πίστευε αυτό δεν θα τον εξαπατούσε έτσι εύκολα η αλεπού. Η κολακεία έχει αποτέλεσμα μόνο όταν ο κόλακας πετυχαίνει την ψυχή του στόχου του. Ή αλλιώς, αν η αλεπού του έλεγε ότι θα του άξιζε να είναι ο βασιλιάς όλων των ζώων, και όχι μόνο των πουλιών, τότε ο κόρακας το πιο πιθανό είναι να μην την πίστευε (το λιοντάρι στους μύθους του Αισώπου δεν είναι ποτέ μακριά…).

Επομένως η αλεπού πέτυχε διάνα. Ο κόρακας, παρά την πραγματική του κατάσταση, στην φαντασία του πίστευε ότι θα μπορούσε να είναι βασιλιάς των πουλιών. Ίσως και να αισθανόταν αδικημένος που η αλεπού δεν το έβλεπε ήδη αυτό. Έτσι, στην πρώτη κρίσιμη για αυτόν κατάσταση, όταν ξαφνικά στάθηκε τυχερός, την πάτησε. Με την έπαρσή του έχασε και τα λίγα που με κόπο και τύχη είχε κερδίσει.

Η ζωή σε όλους κάποτε προσφέρει δώρα. Όχι πολλά, όχι συχνά, αλλά το κάνει. Για παράδειγμα, ένας Startupper μπορεί να πετύχει μια καλή χρηματοδότηση. Ή μια καλή γνωριμία. Ή ένα άνοιγμα σε νέες αγορές. Ή, ενώ το Startup του πουλά έξυπνες ιατρικές μάσκες και φυτοζωεί, ξεσπά πανδημία κορωνοϊού.

Όλα αυτά όμως δεν αλλάζουν την πραγματικότητα, ότι ο startupper είναι ένας ακόμα από τους πολλούς, με ενδεχομένως αξιόλογα προσόντα και βιογραφικό, αλλά πάντως όχι κάτι εξαιρετικό. Δεν είναι άξιος να γίνει ο βασιλιάς των Startuppers επειδή η τύχη ξαφνικά του χαμογέλασε. Συνεπώς, δεν χρειάζεται έπαρση. Μόνο ευγνωμοσύνη και σκληρή προσπάθεια: Ο κόρακας ιδανικά θα χώνευε το φαγητό που γενναιόδωρα του προσφέρθηκε, θα ένιωθε ευγνώμων γι αυτό, ίσως να έδινε και λίγο στα υπόλοιπα πουλιά, και θα προσπαθούσε να βρει το επόμενο γεύμα.

Γνωρίζω πολύ καλά ότι είναι πολύ δύσκολο, σχεδόν αδύνατο, να αξιολογήσει κανείς αντικειμενικά τον εαυτό του. Γνωρίζω επίσης εξίσου καλά ότι το US-made μοντέλο επιβάλλει στάσεις ζωής όπως «ντύσου για όπου θέλεις να φτάσεις και όχι όπου βρίσκεσαι», «οι ταπεινοί είναι καταδικασμένοι να σέρνονται στη γη» κ.λπ. – κ.λπ.

Ο συνδυασμός τους προτείνει, αφού θα σφάλλεις που θα σφάλλεις για την αντικειμενική σου κατάσταση, να την παρουσιάσεις καλύτερη παρά χειρότερη από ό,τι πραγματικά είναι. Για μένα αυτό είναι λάθος. Ή, τουλάχιστον, απευθύνεται μόνο σε αυτούς που είναι διατεθειμένοι να ρισκάρουν τα πάντα.

Για τους υπόλοιπους, τους πολλούς, ο κίνδυνος να φανεί η απόσταση μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας είναι άμεσος, και τότε μπορεί να χάσουν ακόμα και τα λίγα που ήδη είχαν. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε τον κόρακα τι έφαγε εκείνο το βράδυ και για πόσο καιρό θα τον βαραίνει το πάθημά του στην υπόλοιπη ζωή του.