Δημοσιεύθηκε στο emea.gr, 2 Οκτ 2018
Έχω βαρεθεί ν’ ακούω παράπονα για το ελληνικό Δημόσιο, ότι δεν δουλεύουν οι δημόσιοι υπάλληλοι, ότι δεν εξυπηρετούν, ότι είναι ανοργάνωτοι, ότι το σύστημα δεν λειτουργεί, γενικά ότι το Δημόσιο είναι υπεύθυνο για όλα τα δεινά της χώρας. Ωραία, ίσως αυτό να είναι αλήθεια, μήπως όμως ο ιδιωτικός μας τομέας λειτουργεί πολύ καλύτερα; Υπάρχει δηλαδή έστω και ένας Έλληνας που να δηλώνει ενθουσιασμένος από την υπηρεσία του ιδιωτικού τομέα στην Ελλάδα σήμερα; Από τις τηλεπικοινωνίες; Από τις τράπεζες; Από τις κατασκευές; Ή μήπως από τους επαγγελματίες;
Η προσωπική μου εμπειρία, τόσο ως ιδιώτης-καταναλωτής όσο και ως επαγγελματίας, είναι ότι οι τηλεπικοινωνίες βρίσκονται στο ίδιο ακριβώς επίπεδο παροχής υπηρεσίας με το ελληνικό Δημόσιο. Ενδεικτικά, και για να μην πάω μακριά, βασικός τηλεπικοινωνιακός πάροχος έχει απανωτά ακυρώσει τουλάχιστον τέσσερις φορές ραντεβού μας για αναβάθμιση αυτόν τον μήνα. Και να σκεφτεί κανείς ότι το μόνο που ζήτησα είναι αναβάθμιση, σύμφωνα με διαφήμισή του που παίζει κάθε μισή ώρα στην τηλεόραση.
Από κοντά κι οι τράπεζες. Δεν είναι τόσο ότι στην ουσία έχουν απλά γίνει τα λογιστήρια των ΔΟΥ, αυτό το καταλαβαίνω σε περιόδους κρίσης, όμως είναι και η λειτουργική εικόνα ελλείψεων που σου δίνουν: Για παράδειγμα, πριν ένα-δύο χρόνια όταν τόλμησα να κάνω συναλλαγή εκτός του καταστήματός μου απαιτήθηκε “δείγμα υπογραφής”, το οποίο δεν υπήρχε σκαναρισμένο στην καρτέλα μου αλλά έπρεπε να περιμένουμε να έρθει με φαξ από το κατάστημά μου … Δηλαδή, όλο το αρχείο τους το είχαν σε χαρτί. Έχει αλλάξει άραγε αυτό από τότε; Ποιος ξέρει …
Η εικόνα φυσικά δεν αλλάζει στις κατασκευές – στους ίδιους δρόμους οδηγούμε όλοι. Όσο για τους επαγγελματίες (γιατροί, δικηγόροι, λογιστές και λοιποί), φαντάζομαι καθένας μας έχει από μια ιστορία επαγγελματικής ανεπάρκειας να μας πει. Τέλος, αν τυχόν κανείς θελήσει να μερεμετίσει ή να ανακαινίσει στο σπίτι του, θα πρέπει να είναι έτοιμος ν’ ανέβει τον προσωπικό του Γολγοθά.
Με όλα αυτά θέλω να πω ότι δεν μας φταίει μόνο το Δημόσιο για το χάλι της χώρας. Ούτε ο ιδιωτικός τομέας παρέχει. Μπορεί να διαθέτει καλύτερη οργάνωση ή καλύτερο επίπεδο επικοινωνίας, όμως στο τέλος της ημέρας η υπηρεσία του είναι ελάχιστα καλύτερη από εκείνη του Δημοσίου. Σε τι ακριβώς διαφέρει η διοίκηση του ΕΦΚΑ, που δεν φρόντισε για την μετάβαση στο νέο σύστημα και η καρτέλα μου με εμφάνιζε ανασφάλιστο ενώ είμαι ταμειακά τακτοποιημένος κάτι που για να επιλυθεί απαιτήθηκαν δυο – τρεις επιτόπιες ψυχοφθόρες επισκέψεις, από τη διοίκηση του τηλεπικοινωνιακού μου παρόχου, που πληρώνει τηλεοπτική διαφήμιση χωρίς να έχει φροντίσει προηγουμένως να διαθέτει τεχνικούς και routers για να ικανοποιήσει το αίτημά μου για αναβάθμιση; Στα μάτια μου και οι δύο το ίδιο κακοί επαγγελματίες είναι.
Δεν είναι δηλαδή ότι η χώρα είναι χωρισμένη στα δύο, με υπανάπτυκτο Δημόσιο που την βαραίνει και ανθηρό ιδιωτικό τομέα που την απογειώνει. Αυτή είναι μια ψευδής εικόνα. Μπορεί να βολεύει και τους δυο (το Δημόσιο στο πλαίσιο του ωχαδερφισμού, και τον ιδιωτικό τομέα στο πλαίσιο της θυματοποίησης), όμως δεν δικαιολογείται από την εμπειρία καθενός που ζει σε αυτήν τη χώρα. Η πικρή αλήθεια είναι ότι γενικά δεν παρέχουμε καλή υπηρεσία, κανένας από εμάς. Ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να υπερτερεί, αλλά μόνο με μικρή διαφορά. Και η συνειδητοποίηση είναι το πρώτο βήμα για τη λύση – καθένας μας οφείλει να βελτιωθεί στον τομέα του, να προσπαθήσει να παρέχει καλύτερη υπηρεσία ό,τι και αν κάνει, αντί ν’ αναλωνόμαστε σε ανώφελες συζητήσεις όπου ο ένας κουνάει το δάχτυλό του στον άλλον και ο άλλος σηκώνει αδιάφορα τους ώμους του.