Δημοσιεύθηκε στο dEasy, 08.01.2018
Συζητάμε τόσες μέρες τώρα για τις σακούλες και τις πενθήμερες, χωρίς όμως κανένα απολύτως αριθμητικό δεδομένο, μόνο σύμφωνα με το συναίσθημα και τις πολιτικές τοποθετήσεις καθενός. Κι όμως, η κουβέντα θα έπρεπε να είναι εντελώς διαφορετική. Για παράδειγμα:
– Πόσες εκδρομές εξωτερικού οργανώνονται κατ’ έτος στην Ελλάδα; Για ποιους λόγους η κάθε μια;
– Ποια σχολεία πηγαίνουν τέτοιες εκδρομές; Πόσα δημόσια και πόσα ιδιωτικά; Πόσα σε αστικά κέντρα και πόσα σε επαρχία;
– Πόσοι μαθητές συμμετέχουν σε αυτές; Ποιων τάξεων;
– Πόσοι μαθητές από κάθε τάξη επιθυμούν να συμμετάσχουν αλλά δεν μπορούν για οικονομικούς λόγους;
Μόλις αποκτήσουμε (ή, μάλλον, αποκτούσαμε, το υπουργείο ποτέ δεν μπήκε σε μια τέτοια λογική καταμέτρησης) αυτά τα δεδομένα, τότε θα είχαμε μια αιτιολογημένη απόφαση από το Υπουργείο. Που θα μπορούσε να κριθεί από τους πολίτες. Όλα τα άλλα είναι συναίσθημα και, φτηνά, συνθήματα.
Το ίδιο και για τις σακούλες. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι υποχρέωσή μας από το Κοινοτικό δίκαιο, και πάλι καλά αφού όλα τα καλά νομοθετικά πράγματα από εκεί έρχονται όσο με θυμάμαι, όμως θα έπρεπε να είχαμε ενημερωθεί έτσι στη σχετική υπουργική απόφαση και για τα:
– Πόσες σακούλες καταναλώνονται ετησίως στην Ελλάδα; Πόσες από super markets και πόσες από την υπόλοιπη λιανική αγορά; Πόσες στα αστικά κέντρα και πόσες στην επαρχία;
– Πόσο κοστίζει η απόκτηση κάθε μιας; Πόσο επιβαρύνονται οι καταναλωτές από το νέο μέτρο; Πόσο κερδίζει το κράτος από αυτό;
– Που και πως θα διατεθεί το περιβαλλοντικό τέλος; Η υπουργική απόφαση λεει ότι εισπράττει η Αρχή Δημοσίων Εσόδων και αποδίδει στον ΕΟΑΝ και αυτός στους Δήμους, «για τη χρηματοδότηση δράσεων προώθησης, δωρεάν διάθεσης στον καταναλωτή και εν γένει πριμοδότησης των επαναχρησιμοποιήσιμων σακουλών/τσαντών μεταφοράς». Έξοδα γι’ αυτές τις «διευκολύνσεις» είμαστε σίγουροι ότι δεν κρατά κανείς από τους παραπάνω οργανισμούς; Και αν ναι, πόσα;
– Και μετά; Όταν μετά από 1 ή 2 χρόνια όλοι μας έχουμε τέτοιες σακούλες, που υποθετικά θα μας μοιράσουν οι Δήμοι μας; Που θα πηγαίνουν όλα αυτά τα χρήματα; Στο ταμείο της Αρχής Δημοσίων Εσόδων για να καλύψει το κενό από την είσπραξη φόρων; Στα αδηφάγα ταμεία των Δήμων;
– Που είναι οι μηχανισμοί ελέγχου και απόδοσης όλων των παραπάνω; Πως θα αποδίδεται λογαριασμός στους πολίτες;
Μόνο έτσι θα μπορούσε κανείς να κρίνει αν το τέλος είναι αναλογικό και με περιβαλλοντικό πρόσημο, ή αν το κράτος βρήκε έναν ακόμα τρόπο να χρηματοδοτήσει τις, χωρίς τέλος, τρέχουσες λειτουργικές του ανάγκες.
Αν δεν μπούμε κάποτε στη λογική των αριθμών και των μελετών επιπτώσεων, κάθε φορά που μια κυβέρνηση θα παίρνει ένα ακόμα αντιλαϊκό (ή φιλολαϊκό, αναλόγως που στέκεται κανείς πολιτικά) μέτρο θα εκτίθεται, αντί, ίσως, να χειροκροτείται.