Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό  INFOCOM, 8.5.2006

 

Το Διαδίκτυο έχει εύλογα δημιουργήσει ανυπέρβλητα προβλήματα σε κρατικά μονοπώλια. Ενώ μια υπηρεσία ή ένα προϊόν σε μια χώρα μπορεί να παρέχονται μονοπωλιακά, τίποτα δεν εμποδίζει πρακτικά τους κατοίκους της να τα προμηθεύονται μέσω internet, ή κάποιον πάροχο να τοποθετήσει τον server του εκτός αυτής και από εκεί να τα διαθέτει στο εσωτερικό της.

Στην Ελλάδα ένας από τους τελευταίους τομείς όπου ισχύει κρατικό μονοπωλίο είναι αυτός των τυχερών παιχνιδιών. Την πλειοψηφία τους (Στοίχημα, ΤΖΟΚΕΡ κλπ.) εκμεταλλεύεται ο ΟΠΑΠ, όμως και τα λαχεία ή τα καζίνο ελέγχονται από το κράτος.

Σε αυτό το αυστηρό περιβάλλον αναμενόμενο ήταν να εμφανιστούν διαδικτυακές εναλλακτικές. Έτσι, σήμερα παρέχεται η δυνατότητα σε οποιονδήποτε να παίξει μέσω internet αγνοώντας τους κρατικούς οργανισμούς. Πολύ περισσότερο μάλιστα, συχνά αντίστοιχα sites διαφημίζονται στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο ή και σε γήπεδα.

Μόνος κρατικός οργανισμός που κινήθηκε εναντίον των διαφημίσεων αυτών είναι ο ΟΠΑΠ – αυτό, παρότι on-line καζίνο λειτουργούν και μη κρατικά λαχεία διοργανώνονται (όπως οι διαγωνισμοί SMS).

Από την άλλη μεριά η υπόθεση παρουσιάζει εγγενή νομικά προβλήματα. Ευθύς εξαρχής τονίζεται ότι σήμερα κάθε μη κρατικό τυχερό παιχνίδι που διοργανώνεται στη χώρα είναι παράνομο (η νομιμότητα του κρατικού αυτού μονοπωλίου δεν κρίνεται εδώ). Από κει και πέρα οι νομικές δυνατότητες όποιου ελληνικού κρατικού οργανισμού ήθελε να επιτεθεί σε ανταγωνιστικά sites είναι περιορισμένες. Το γεγονός ότι οι server και οι εταιρείες εδρεύουν εκτός Ελλάδας κάνει το παιχνίδι να μην διοργανώνεται στη χώρα. Επίσης, ένα site στο internet (και μάλιστα με κατάληξη .com) προφανώς απευθύνεται σε όλους και όχι μόνο σε Έλληνες (μόνη εξαίρεση, όταν έχει ιστοσελίδες στα ελληνικά). Τέλος, οι αντίστοιχες εταιρείες επιλέγουν συνήθως να λειτουργήσουν σε κράτη «φιλικά» προς αυτές.

Σε σχέση με τους χρήστες, αν υποθέταμε ότι on-line casino θα έδινε ποτέ πρόσβαση στα στοιχεία τους, θα μπορούσε ίσως ν’ αναληφθεί δράση εναντίον των Ελλήνων παικτών, η αποτελεσματικότητα όμως της μεθόδου αυτής αμφισβητείται.

Μόνη επομένως άμυνα είναι η αποτροπή της διαφήμισης παρόμοιων υπηρεσιών τουλάχιστον στο εσωτερικό της χώρας ή, το πολύ, η αφαίρεση τυχόν ελληνικών ιστοσελίδων από αντίστοιχα sites. Προφανώς η μάχη είναι καταδικασμένη να χαθεί – το κρατικό μονοπώλιο μπορεί μόνο να συνεχίσει να επιτίθεται στις βαρύτερες των προσβολών μέχρι τουλάχιστον το νομικό καθεστώς ν’ αλλάξει.