Δημοσιεύθηκε στο EpiDexia.blog, 2.11.2020
Πολλοί αναρωτιόνται αυτή την περίοδο γιατί οι δικαιωματιστές, που υπό κανονικές συνθήκες ξεσηκώνονται για οποιαδήποτε παραβίαση ανθρώπινου δικαιώματος, σιγούν συστηματικά κάθε φορά που έχουμε τρομοκρατικό χτύπημα στην Ευρώπη από ακραίους μουσουλμάνους. Για παράδειγμα, πώς άραγε γίνεται οι δικαιωματιστές να αντιδρούν οργισμένα για κάθε θάνατο λαθρομετανάστη ενώ για τον αποκεφαλισμό του καθηγητή στην Γαλλία από ακραίο μουσουλμάνο μόνο και μόνο επειδή προώθησε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση να τηρούν, εκκωφαντική, σιγή;
Ομοίως, πώς γίνεται οι δικαιωματιστές να μην συντάσσονται αναφανδόν με τον Μακρόν και το γαλλικό κράτος στην μάχη του κατά των ακραίων μουσουλμάνων; Σε αυτή την αντιπαράθεση δεν αντιτάσσονται άραγε τα ανθρώπινα δικαιώματα, για τα οποία τόσο πολύ μας λένε ότι ενδιαφέρονται, εναντίον της ανελευθερίας, του φανατισμού και του τυφλού δογματισμού;
Πιστεύω ότι η εξήγηση του αξιοπερίεργου αυτού φαινομένου βρίσκεται στην, θεμελιώδη, υποκρισία των δικαιωματιστών. Κατά τη γνώμη μου, για τους δικαιωματιστές στην πραγματικότητα τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μόνο το μέσο – στην ουσία τους ενοχλεί η κοινωνία στην οποία ζουν, την οποία θέλουν να ανατρέψουν με κάθε τρόπο. Στον αγώνα τους βρήκαν ανέλπιστο σύμμαχο τους ακραίους μουσουλμάνους. Επομένως, όπως άλλωστε πρόσφατα συνέβη στην Ελλάδα μεταξύ άκρας Αριστεράς και Δεξιάς, απέναντι στον κοινό εχθρό τα άκρα ενώνονται.
Για την υποκρισία των δικαιωματιστών δεν χρειάζεται κανείς να πει πολλά, αφού η επιλογή των θυμάτων που υπερασπίζονται είναι προφανής: Το παιδί που πνίγηκε με τραγικό τρόπο στο Αιγαίο εξυπηρετεί, ενώ το παιδί που δολοφονήθηκε από βόμβα σε συναυλία όχι. Ο Ρομά που πυροβολήθηκε ενώ εισέβαλε σε σπίτι υπερήλικα εξυπηρετεί, ενώ η υπερήλικη που βασανίστηκε μέσα στο σπίτι της για λίγα Ευρώ όχι. Το μέλος της κοινότητας LGBT που δέχθηκε δολοφονική επίθεση μόνο και μόνο για τις επιλογές του εξυπηρετεί, ενώ ο οικογενειάρχης που δολοφονήθηκε στο σπίτι του ενώ προσπαθούσε να προστατεύσει την οικογένειά του όχι.
Ή, με άλλα λόγια, ο Ζακ δικαιούται να είναι στον τοίχο του Ιδρύματος Ωνάση ενώ ο Σαμουέλ Πατί όχι.
Αν αναλογιστεί κανείς τι κοινό έχουν όλα τα παραπάνω προτιμώμενα θύματα των δικαιωμαστών σε σχέση με τα άλλα είναι ότι ανήκουν όλα σε ομάδες που αποκλίνουν από τον μέσο όρο. Με απλά λόγια, το θύμα που ανήκει σε μειοψηφία ενδιαφέρει. Το θύμα που ανήκει στον μέσο όρο όχι. Αν ανθρώπινα δικαιώματα παραβιάστηκαν και στις δύο περιπτώσεις, αυτό είναι κάτι που αφήνει τον δικαιωματιστή παντελώς αδιάφορο. Οι πρώτες περιπτώσεις του είναι χρήσιμες, για τις άλλες τηρεί σιγή ιχθύος.
Η επιλογή θυμάτων επομένως από τους δικαιωματιστές είναι προφανής και συνεπής. Γιατί όμως συμβαίνει αυτό;
Η εξήγησή μου είναι ότι αυτά είναι τα θύματα που εξυπηρετούν τον πραγματικό στόχο των δικαιωματιστών, που δεν είναι η προστασία των ανθρώπινων δικαιωμάτων όλων μας αλλά η υπονόμευση της φιλελεύθερης δημοκρατίας στην οποία ζούμε (δηλαδή, της δημοκρατίας της αρχαίας Αθήνας ενισχυμένης με το κράτος δικαίου και τα ανθρώπινα δικαιώματα).
Όταν το θύμα ανήκει σε μειοψηφία τότε εξυπηρετεί το αφήγημα του δικαιωματιστή για την «σάπια κοινωνία» μας που «καταπιέζει το άτομο». Όταν το θύμα ανήκει στον μέσο όρο χαλάει το ίδιο αυτό αφήγημα, αφού αποδεικνύει ότι παραβίαση δικαιωμάτων μπορεί κανείς να εντοπίσει ανά περίπτωση σε ολόκληρο το κοινωνικό φάσμα.
Αν γίνει δεκτό το αφήγημα του δικαιωματιστή για «συνολική σαπίλα» και «αποτυχία της δημοκρατίας μας» τότε όλο το οικοδόμημα θέλει κατεδάφιση. Αν το αφήγημά του διαψευστεί, επειδή όλοι μας κάποια στιγμή στη ζωή μας βλέπουμε δικαιώματά μας να παραβιάζονται, τότε το οικοδόμημα είναι στέρεο και χρειάζεται μόνο βελτιώσεις.
Οι δικαιωματιστές δεν συμπαθούν τις δυτικού τύπου δημοκρατίες στις οποίες ζουν. Δεν συμπαθούν τα κράτη στα οποία βρίσκονται, ούτε τον μέσο πολίτη των κρατών αυτών, ούτε το δημοκρατικό τους σύστημα. Δεν επιθυμούν βελτίωση των κοινωνιών στις οποίες ζουν. Επιθυμούν την ανατροπή τους.
Αν δεν με πιστεύετε, σκεφτείτε παρακαλώ πότε είδατε τελευταία φορά δικαιωματιστή να γιορτάζει εθνική επέτειο (ή έστω να χαίρεται κάνοντας ένα απλό like στα social media του). Ή, πότε συμφώνησε με οποιαδήποτε κυβερνητική ενέργεια, όσο και αν έγινε προσπάθεια να βρεθεί κοινός τόπος στα θέματα που τον απασχολούν.
Στόχος επομένως των δικαιωματιστών δεν είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα. Είναι η φιλελεύθερη δημοκρατία μας. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι μόνο η πρόφαση και το μέσο.
Εκεί ακριβώς βρέθηκε κοινός τόπος με τους ακραίους μουσουλμάνους. Ο Μακρόν μιλά για «αποσχιστικές» τάσεις στην γαλλική κοινωνία από τους ακραίους μουσουλμάνους. Επιθυμούν δηλαδή οι άνθρωποι αυτοί (που συχνά είναι Γάλλοι δεύτερης ή τρίτης γενιάς, επομένως καμία σχέση με λαθρομετανάστες) την ανατροπή της γαλλικής κοινωνίας, να εξαφανίσουν τον γαλλικό τρόπο ζωής. Μισούν την κοινωνία στην οποία ζουν.
Μισούν και θέλουν να ανατρέψουν, με άλλα λόγια, τον Ευρωπαϊκό Τρόπο Ζωής, όπως πολύ ωραία το έθεσε ο Μαργαρίτης Σχοινάς.
Σε αυτό ακριβώς το σημείο βρέθηκε κοινός τόπος με τους δικαιωματιστές. Γι αυτό, κατά τη γνώμη μου, οι δικαιωματιστές δεν θα διαμαρτυρηθούν ποτέ για τα θύματα των ακραίων μουσουλμάνων, παρότι η ιδεολογία πίσω από τα τρομοκρατικά τους χτυπήματα βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα της δικής τους ιδεολογίας. Σε μια αέναη κίνηση, όπως απέδειξε στην Ελλάδα η πρόσφατη συμμαχία ΣΥΡΙΖΑ με την άκρα Δεξιά, τα άκρα πάντα θα έλκονται όταν ο στόχος είναι κοινός.
Απομένει επομένως σε όλους εμάς τους υπόλοιπους να υπερασπιστούμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε, δηλαδή τη φιλελεύθερη δημοκρατία μας, από όλους αυτούς τους αδίστακτους ακραίους.