Δημοσιεύθηκε στο emea.gr, 2.11.2019

 

Καθώς παρακολουθώ κάμποσες φιλοζωικές οργανώσεις στο Facebook, κατά καιρούς γίνονται δέκτης των post και αναλύσεών τους σχετικά με το τάισμα των αδέσποτων. Το πρόβλημα, φαντάζομαι, είναι γνωστό σε όλους: Σε κάθε γειτονιά κάποιοι παρέχουν τροφή και νερό στα αδέσποτα, ενώ κάποιοι άλλοι θα προτιμούσαν να μη συμβαίνει αυτό ή τουλάχιστον οι πρώτοι να μην το κάνουν όπως το κάνουν. Οι λόγοι να επιθυμεί κανείς να φροντίσει τα αδέσποτα είναι προφανείς, οι λόγοι κάποιος άλλος να έχει αντιρρήσεις κυρίως νομίζω αφορούν είτε την υγιεινή είτε την ασφάλεια.

Τι προτείνουν οι φιλοζωικές σχετικά; Ένα απλό google search θα σας φέρει ένα σωρό αποτελέσματα, εμένα όμως πιο πολύ μου αρέσει ένα post από την SCARS, η οποία δεν μένει στο αυτονόητο, δηλαδή στην αντιγραφή των διατάξεων του νόμου, αλλά δίνει και πρακτικές οδηγίες σχετικά.

Τι λέει τελοσπάντων ο ελληνικός νόμος; Ότι «[…] Δεν απαγορεύεται η παροχή τροφής και νερού σε αδέσποτα ζώα συντροφιάς από φιλόζωους πολίτες, υπό την προϋπόθεση ότι τηρούνται οι κανόνες καθαριότητας και υγιεινής».

Αυτό για μένα είναι ένα παράδειγμα κακού νόμου: Τι θα πει «κανόνες καθαριότητας και υγιεινής»; Ό,τι είναι καθαρό και υγιεινό για έναν πολίτη δεν είναι αναγκαστικά καθαρό και υγιεινό για έναν άλλον. Γιατί ο νομοθέτης να βάζει τους πολίτες να τσακώνονται μεταξύ τους; Βοηθά κανέναν αυτό;

Στις Βρυξέλλες έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του Δήμου για την σίτιση αδέσποτων. Πως το κάνουν εκεί; Οι φιλόζωοι που επιθυμούν να ταΐζουν αδέσποτα εφοδιάζονται με κάρτα από τον Δήμο, μετά από εγγραφή τους και αποδοχή/υπογραφή των σχετικών κανονισμών. Επιτρέπεται η σίτιση και η παροχή νερού σε αδέσποτα μόνο από τους ανθρώπους αυτούς, και μόνο στους προκαθορισμένους από τον Δήμο χώρους για τον σκοπό αυτόν (δεν είμαι σίγουρος ότι ο Δήμος έχει εγκαταστήσει ταΐστρες σε όλους αυτούς τους χώρους).

Έτσι μάλιστα. Κανένας γείτονας δεν θα τολμήσει να αμφισβητήσει φιλόζωο με επίσημη άδεια σε προκαθορισμένους χώρους ταΐσματος. Και κανένας φιλόζωος δεν θα μετατρέψει σε προσωπική του ταΐστρα δημόσιο χώρο.

Αυτή είναι η δουλειά του νομοθέτη: Να εντοπίζει ένα κοινωνικό πρόβλημα και να το λύνει. Όχι να στηρίζεται για τη λύση του στην κοινή λογική και την καλή διάθεση των πολιτών. Πρέπει πλέον να γίνει κατανοητό ότι ζούμε σε σύνθετες κοινωνίες που η αυτονόητη ενέργεια για κάποιον (το τάισμα ενός αδέσποτου, το φύτεμα ενός δέντρου, η δημιουργία ενός παρτεριού) δεν είναι καθόλου αυτονόητη για κάποιον άλλον. Δεν έχει κανένα νόημα να αναζητήσουμε ποιος έχει δίκιο, όχι τουλάχιστον σε τέτοιες περιπτώσεις που λύνονται εύκολα με αναλυτική νομοθετική ρύθμιση. Αντιγράφοντας, αν χρειαστεί, ο Έλληνας νομοθέτης κοινωνίες που προηγούνται, έχοντας αντιμετωπίσει αυτά τα προβλήματα πολύ πριν από εμάς. Δεν είναι ντροπή, ίσα ίσα.