Δημοσιεύθηκε στο emea.gr, 04.07.2019
Οι εκλογές είναι μόνο η αφορμή. Η εκλογική νίκη, αν και φυσικά επιθυμητή, δεν είναι αυτοσκοπός. Εκείνο που πραγματικά νομίζω ότι η Ελλάδα χρειάζεται είναι μια ιδεολογική διόρθωση προς την Κεντροδεξιά.
Η ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς μέχρι σήμερα δύσκολα πιστεύω ότι μπορεί να αμφισβητηθεί. Δεν είναι μόνο η παρούσα κυβέρνηση που μας πείθει γι αυτό, είναι και η πολιτική μας ιστορία από την δεκαετία του 1980 κι ύστερα. Ποιος θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι το ΠΑΣΟΚ δεν κυβέρνησε την Ελλάδα με αριστερά βασικά επιχειρήματα και αριστερές βασικά ιδέες και ρητορική; Αφαιρώντας ακροατήριο και ψήφους από την Αριστερά, η οποία πήρε την ρεβάνς μόλις το 2015, σε έναν διαρκή ανταγωνισμό από τις ημέρες ήδη του Γεωργίου Παπανδρέου;
Για την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς ευθύνεται, φυσικά, η Δεξιά. Η οποία ήδη από την δεκαετία του 1950 επικεντρώθηκε στην άσκηση της εξουσίας, εγκαταλείποντας την θεωρία και την σκέψη (περιλαμβανομένου και του πολιτισμού) στην Αριστερά. Ένας αδικαιολόγητος ρεβανσισμός και μια ανεξήγητη μικροψυχία του νικητή του εμφυλίου, καθώς και η αναπόφευκτη φθορά της εξουσίας, οδήγησαν στην οριστική ήττα.
Αυτά όμως είναι παλιές ιστορίες. Το θέμα είναι τι κάνουμε σήμερα. Σήμερα ο μέσος Έλληνας, ανεξαρτήτως του κόμματος που ψηφίζει, είναι επιφυλακτικός απέναντι στην ατομική ευθύνη και πρωτοβουλία, στον ορθολογισμό, στην ανάπτυξη, στην αξιολόγηση, στην επιχειρηματικότητα, στην παγκοσμιοποίηση, στην αγορά. Και είναι αντίστοιχα δεκτικός σε εξ αποκαλύψεως αλήθειες (η Αριστερά άλλωστε είναι πρωτίστως θρησκεία και δευτερευόντως πολιτική θεωρία) για έναν «άλλο δρόμο», μια «διαφορετική κοινωνία συλλογικοτήτων», ένα διαφορετικό «οικονομικό μοντέλο κοινωνικής επιχειρηματικότητας».
Η Αριστερή σκέψη είναι καταστροφική για μια χώρα σαν την Ελλάδα. Μια χώρα αντικειμενικά μικρή, με γεωγραφική απομάκρυνση και γλωσσική ιδιαιτερότητα. Μια τέτοια χώρα χρειάζεται νοικοκυρεμένη διαχείριση ώστε τα χρήματα να φτάσουν για όλους. Δεν δικαιολογεί ούτε εξάρσεις πολυτελείας ούτε όμως και πλειοδοσία επιδομάτων και κοινωνικής πολιτικής. Με απλά λόγια, για να μοιράσεις χρήματα πρέπει πρώτα να έχεις μαζέψει χρήματα – δεν μπορείς να μοιράζεις από τα δανεισμένα. Και, για να βγάλεις χρήματα πρέπει να αποδεχτείς και να λειτουργήσεις με τους κανόνες της παγκόσμιας οικονομίας, όχι με φρούδες ελπίδες (επαναστατικής) αλλαγής τους.
Συνεπώς, αυτό που χρειάζεται είναι στροφή προς μια Κεντροδεξιά θεώρηση των πραγμάτων όπου, σε αδρές γραμμές, άτομα και επιχειρήσεις κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν εντός ενός στιβαρού νομικού πλαισίου που όλοι σέβονται, σε ένα κράτος αρωγό και όχι εμπόδιο. Η αποτίναξη των δυσλειτουργιών του παρελθόντος είναι βέβαια το μεγάλο στοίχημα, ώστε να εξαφανιστούν οι αρνητικοί συνειρμοί από την λαϊκή συνείδηση μια για πάντα.
Το διακύβευμα επομένως των ημερών μπορεί πράγματι να είναι οι εκλογές και η επόμενη κυβέρνηση της Ελλάδας: Καθώς τα πράγματα πήγαν πίσω στους περισσότερους (όχι όλους!) τομείς τα τελευταία χρόνια η δουλειά που θα πρέπει να γίνει είναι σημαντική. Το πραγματικό όμως πρόβλημα, αυτό με το οποίο αργά ή γρήγορα η επόμενη κυβέρνηση θα έρθει αντιμέτωπη, είναι θέμα νοοτροπίας και όχι συγκυρίας. Ο, βασικά μέχρι σήμερα, αριστερόστροφος μέσος Έλληνας πρέπει να διορθώσει την σκέψη του προς τα δεξιά. Αν μη τι άλλο, μόνο έτσι θα μπορούσε ποτέ μπορεί να επιτευχθεί η, πολυπόθητη, ισορροπία.